หลักการฟื้นฟูระบบนิเวศป่าเขตร้อนและโอกาสในการอนุรักษ์พันธุ์ไม้ท้องถิ่นที่ใกล้สูญพันธุ์และถูกคุกคาม
บทคัดย่อ
การฟื้นฟูระบบนิเวศป่าเขตร้อนเกี่ยวข้องกับการจัดการกับการฟื้นฟูตามธรรมชาติเพื่อให้ได้มวลชีวภาพสูงที่สุด โครงสร้างความหลากหลายทางชีวภาพและการทำงานของระบบนิเวศที่เป็นไปได้ภายใต้ข้อจำกัดด้านภูมิอากาศและสิ่งแวดล้อม ซึ่งควรเลือกป่าที่เหลืออยู่ในบริเวณใกล้เคียงเป็น“ระบบนิเวศของป่าเป้าหมาย” เพื่อกำหนดเป้าหมายในการฟื้นฟูและจัดหาแหล่งเมล็ดพันธุ์ ในฤดูร้อนที่แห้งแล้งตามฤดูกาลจำเป็นต้องมีความหนาแน่นที่ฟื้นคืนใหม่ 1 ใน 3,086 / ha เพื่อเริ่มปกคลุมเรือนยอดภายใน 2 ปี. หากมีการฟื้นใหม่ที่ความหนาแน่นสูงขึ้นและเหล่านี้ไม่ได้ถูกยับยั้งด้วยวัชพืช การป้องกันเพียงอย่างเดียวก็สามารถฟื้นฟูได้ อย่างไรก็ตามหากวัชพืชที่เป็นไม้ล้มลุกยับยั้งการฟื้นตัว การป้องกันจะต้องเสริมด้วยการกำจัดวัชพืชหรือการใส่ปุ๋ย (ช่วยให้เกิดฟื้นตัวใหม่ตามธรรมชาติ, ANR) ในกรณีที่ความหนาแน่นของการงอกใหม่ <3,086 / ha การป้องกันและ ANR จะต้องเสริมด้วยการปลูกต้นไม้ ในกรณีที่เมล็ดพันธุ์ที่เข้ามาแพร่กระจายจากป่าที่เหลือยังคงเป็นไปได้โดยต้องมีการปลูก "พรรณไม้โครงสร้าง" ได้แก่ พันธุ์ที่เป็นตัวแทนของประเภทป่าเป้าหมายที่ 1) อยู่รอดและเติบโตได้ดีในพื้นที่ที่ถูกตัดไม้ทำลายป่า 2) มีความหนาแน่นแผ่ร่มเงาเพื่อบังวัชพืชได้ และ 3) ดึงดูดสัตว์ป่าที่กระจายเมล็ด ในกรณีที่ไม่สามารถแพร่กระจายเมล็ดพันธุ์ดังกล่าวได้ต้องปลูกต้นไม้ทุกชนิดในระบบนิเวศของป่าเป้าหมาย (วิธีการที่มีความหลากหลายสูงสุด) ในกรณีที่ดินชั้นบนบกพร่อง การปลูกต้นไม้ " nurse" เพื่อปรับปรุงโครงสร้างของดินและระดับสารอาหาร (เช่นไทรและพืชตระกูลถั่ว) จะต้องทำก่อนขั้นตอนการฟื้นฟูอื่น ๆ การนำพันธุ์ไม้ท้องถิ่นที่ใกล้สูญพันธุ์หรือถูกคุกคามมาใช้นั้นรวมไว้ในเทคนิคทั้งหมดข้างต้น การเน้นเฉพาะต้นไม้ที่สถานะสีแดงนั้น (จำเป็นต้องได้รับการอนุรักษ์) ไม่ได้มีประโยชน์เท่าที่ควร จากรายการดังกล่าวไม่สมบูรณ์และไม่สามารถระบุความหายากในท้องถิ่นได้ นักอนุรักษ์ควรตรวจสอบให้แน่ใจว่าพันธุ์ไม้ที่หายากที่สุดในป่าเป้าหมายได้ทำการฟื้นฟูสถานที่ที่ต้องการฟื้นฟูแล้ว โดยมักจะเป็นการเพาะปลูก ซึ่งอุปสรรคที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในการใช้พันธุ์ไม้หายากในการฟื้นฟูป่าคือความพร้อมของเมล็ดพันธุ์ที่มีน้อย ความร่วมมือระหว่างนักอนุรักษ์และสวนพฤกษศาสตร์และธนาคารเมล็ดพันธุ์อาจมีความสำคัญอย่างยิ่งเพื่อให้แน่ใจว่าสายพันธุ์หายากจะถูกนำมาเป็นตัวแทนในโครงการฟื้นฟู